اخیرا شعری به نام مظلمه شهر من در فضای مجازی پخش شده است که متاسفانه برخی به جای اینکه به مضمون شعر و محتوای آن توجه کنند فقط و فقط با جوسازی های بچه گانه آن را توهین به مردم دزفول قلمداد کرده اند. در صورتی که این شعر برخاسته از دردی است که شهرمان بدان گرفتار شده است. ولی برخی منتظرند تا به این بهانه مردم را در مقابل روحانیت و کسانی که دغدغه دین دارند قرار دهند و با هوچی گری و بازی های های نخ نمای رسانه ای این درد را که ناشی از دغدغه بسیاری از اهالی فرهنگ دزفول است یک بازی سیاسی و حاصل کینه ورزی و یا در مخالفت با کنسرت نشان دهند. حال آن که مثل روز روشن است شاید در این شعر مشکلاتی بس اندک وجود داشته باشد اما حرف آن برای هر کس که دلش برای شهرش می تپد قابل تامل و هشدار دهنده است.
این بهانه ای شد برای مطلبی که در ادامه خواهید خواند:
چند وقت پیش که در خیابان های دزفول قدم می زدم با خودم فکر می کردم چرا یک دزفولی باید به تهران رفتن یا شبیه تهران شدن افتخار کند؟ چرا باید افتخار کرد که شبیه تهران باشیم؟ چرا زبان دزفولی در حال نابودی است؟ چرا بسیاری از سنت های دزفولی به فراموشی سپرده شده و روند تهرانیزاسیون در دزفول با سرعتی بیش تر از خود تهران در حال انجام است که به حول قوه الهی اگر یک مقدار بیشتر تلاش کنیم جلو تهران را هم خواهیم زد!!! وقتی به سرو روی شهر نگاه ساده ای می اندازی دزفول را یک تهران با مقیاس کوچک می بینی تهرانی کاریکاتوری!!! که تمامی افرادش از اهالی فرهنگش تا اقتصادش تا سیاستش به دنبال آنند که زورکی خود را شبیه پایتخت بکنند تا شاید ایشان هم پایتخت نشین گردند.و اگر هدف از طرح ها و وعده های مسوولین دزفول برای پیشرفت شهرستان چیزی شبیه شهرهای بزرگ همچون پایتخت ایران اسلامی یعنی تهران شدن است که واویلاست!!! و این مصیبت را به تمام اهالی دزفول تسلیت می گویم؛ البته اگر هنوز اهالی دزفولمان خود را پایتخت مقاومت ایران اسلامی می دانند! درست است که ماهم پایتخت هستیم اما پایتخت مقاومتیم نه پایتختی مثل تهران...التبه ناگفته نماند که دزفولمان مدت هاست از خیلی چیزها رنج می برد و مردمانش خسته اند و خموده!
آن هایی که الان به بهانه چهارم خرداد روز مقاومت و پایداری علم برگزاری همایش در کشور را بر دوش می کشند و هر روز اخباری از برگزاری همایش ها در کل کشور به گوش می رسد و در سالن های مختلف ! و برج های مختلف! مراسم برگزار می کنند و سالهاست در کشور اسلامی مان مناصبی را در اختیار دارند، چقدر برای نسل من کار کرده اند که شهرمان پایتخت مقاومت بماند؟ بنده منکر تلاش های ایشان در زمان جنگ نیستم اما جوان های امروز جوان های امروزند! در این سی سال یا بیست و اندی سال پس از جنگ برای جوانان ما چه کرده اید؟ دزفول را توانسته اید پایتخت مقاومت ایران نگهدارید؟ یا اینکه دزفول را به شهری خسته ونالان شهری که تکلیفش با خودش روشن نیست تبدیل نموده اید، الان هرکس هم بخواهد کاری بکند باید از سد تنومند شما رد شود.
شهری که معلوم نیست چه کسی باید حرف آخر را بزند شهری که همه در آن خود بزرگ پنداری کاذب دارند! و شهری که دوران گذار خطرناکی را طی می کند و همه ما و شما فقط نظاره گریم و سال تا سال در اقصی نقاط کشور جشنی می گیریم و به گذشته خود افتخار می کنیم. افتخار به گذشته کافی است !!! شما حتی در انتقال آرمان ها و دلاوری های خود در هشت سال دفاع مقدس به نسل های بعد هم موفق نبوده اید! البته با عرض معذرت...
آقایان خسته نباشید! کسی منکر زحمات شما نیست امر بر برخی مشتبه نشود اما نمی توانم از تقصیرات شما و کم کاری های شما در مورد نسل جوان دزفول بگذرم نسلی که قربانی سایه سنگین شماست و در تاریکی ای که سایه شما ایجاد کرده رشد کرده است. خواهشمندم پز بچه مسجدی ها را هم ندهید این بچه ها ربطی به کسی ندارند و با خون دل خوردن در جاهای مختلف شهر علمی برافراشته اند! پیشنهاد حقیر این است که همچون گذشته به افتخاراتی که در ایام ماضی داشته اید افتخار کنید و دزفول را هم به حال خودش رها کنید که سایتان سنگین است.
آخر نوشت: واقعا خداییش شانسم نداشتیم که درست تو روز چهارم خرداد شهر نمونه شدیم که همیشه تو هیاهوی آزادی خرمشهر گم میشه اصلا توی تقویم به اسم یه شهر روز نداریم تا اونجایی که خاطر من یاری میکنه مثلا قیام مردم قم یا آزادی خرمشهر قیام مردم تبریز و اینا داریم حالا درست بعد از روز سوم خرداد که تو تقویم روز مقاومت و ایثار وپیروزی است یه روز دیگه بعدش گذاشتن روز مقاومت و پایداری روز دزفول نمیگم کار خوبی نیست ولی بی سلیقگی توش موج میزنه!به هرکی هم میگی فقط یه لبخند تحویلت میده!!!
حرف زیاد است و مجال کوتاه....
مصطفی بیاتی
